Blijven zitten in Zeddam

Na een week zonder enige vorm van training, mijn fiets hangt nog in de werkplaats bij ten Tusscher in afwachting van onderdelen, was het gisterochtend afwachten hoe het zou gaan bij de voorlaatste GOW wedstrijd van het seizoen in Zeddam.
(foto www.sportfoto.nl)

Los van het trainen op zich zal ik vooral missen dat ik deze week niet de kans heb gehad om te kennis te maken met het rijden op de harde, bevroren ondergrond waarin sporen en oneffenheden, keihard zijn en niet meegeven. Dit baarde me nogal zorgen.

Deze wedstrijd rijd ik nog een keer op de fiets van Jeroen Brummelman.

Na de gebruikelijk slechte start zat ik na een half rondje echt helemaal achteraan. Het gebrek aan training, de last van mijn onderrug in combinatie met de valpartijen die zich in de eerste ronde al voordeden (zie foto Thomas Sommer) deden me besluiten geen onnodige risico's te nemen en rustig een paar plekjes naar voren door te schuiven. Zo gezegd zo gedaan, het werd dus een 'uneventful', gedoseerde race zonder onnodige risico's waar bij ik het mijn persoonlijke beschermengel makkelijk wilde maken.

Los van het feit dat keihard bevroren en spekglad was in Zeddam, een geweldig parcours en super organisatie. Het was duidelijk een rondje met WK allure. Al had ik me natuurlijk graag wat meer van voren laten zien met toeschouwers als Adrie van der Poel en Theo de Rooij in het publiek.

Leuk feitje dat ik persoonlijk kennis heb gemaakt met euregionale GOW deelnemer Eric Nordmeyer al even enthousiast als ik.

Met al die valpartijden was ik denk ik een van de weinigen die wist te blijven zitten in Zeddam. Uiteraard was mijn klassering daar ook naar; 24e werd ik.
(foto's Thomas Sommer)

Typisch GOW

Ik maak er geen geheim van dat compleet idolaat ben van veldrijden in het algemeen en de GOW cross in het bijzonder.

Maar wat is er dan zo leuk aan de GOW?

-Is het de lage drempel (iedereen kan meedoen, als je maar een geschikte fiets hebt)?
-Zijn het de bekende gezichten van de 'die hards' die je steeds terug ziet.
-Is het het feit dat de wedstrijd in de wedstrijd zo leuk is vanwege de klassementen op GOW.nu?

Ik zou nog wel even kunnen doorgaan maar misschien typeert het volgende voorval de GOW nog wel het best.

Toen ik gisteren na mijn derailleur-debacle met m'n fiets op de schouder bij de start/finish aankwam (ik had in mijn hoofd al een streep door de wedstrijd van vandaag in Nijverdal gezet), stond daar Jeroen-geekparts.nl-Brummelman, zelf niet gestart omdat ie momenteel niet helemaal fit is, die meteen riep:
"Balen man! Dat krijg je nooit meer gerepareerd voor morgen. Wil je in Nijverdal op mijn fiets rijden?"

Het zijn de mensen zoals Jeroen die de GOW zo leuk maken!

Dankzij hem kon ik vandaag in Nijverdal starten en voor mijn gevoel ging ik vandaag als een speer!

Jeroen BEDANKT!!

De slimste in Vorden

Dit weekeinde een dubbel programma, vandaar mijn voornemen om rustig te starten en mezelf een beetje te sparen op het zware bosparcours in Vorden waar zuigende humusondergrond, hobbelende wortelpaadjes en een paar steile klimmetjes je grondig kunnen slopen.

Zo gezegd zo gedaan en na een bedeesde eerste ronde met korte prikjes steeds een plekje verder naar voren gesprongen.
Ik kwam zowaar in een soort ritme en was al voorzichtig tevreden met hoe goed het ging, echter op een kort steil klimmetje ketste er iets tegen mijn frame wat direct daarna in mijn ketting bleef steken, die vervolgens vastsloeg in de kooi van mijn achterderailleur.
Gevolg: derailleur zo ongeveer van het frame gerukt, tussen de spaken van mijn achterwiel volledig naar de galemiezen.

Einde oefening!
Fiets op de nek en lopend naar de jury om me af te melden.

Natuurlijk overkomt me dit in het weekend waarin ik 2 wedstrijden heb. Dus niet alleen heb ik vandaag 0 punten, ook morgen kan ik niet starten omdat ik de schade onmogelijk vandaag nog gerepareerd krijg.

Volgens het gezegde "het geluk is met de dommen" moet ik in Vorden wel de slimste zijn geweest.

GOW Almelo

De omstandigheden
Prachtig herfstweer, inclusief zonnetje, zo zag het er buiten uit toen mijn vader en ik vanochtend richting Almelo togen.
Even hadden we nog de ijdele hoop dat dit het parcours ten goede zou komen na al die regen van de afgelopen dagen. Bij aankomst was 1 blik voldoende om uit die droom te ontwaken. Het parcours was een grote modderpoel, en daar waar je geen modder zag reed je door het water erbovenop.
Zwaar was het vandaag, heel zwaar.

De wedstrijd

Hoewel ik bij elke wedstrijd gestaag iets verder vooraan mag starten, mocht dat vandaag niet baten, een aantal valpartijen waar ik voor in de remmen moest in combinatie met mijn standaard gebrek aan koudbloedigheid bij de start, betekenden zoals wel vaker de klassieke inhaal race.

Voor mij zijn de te kloppen mannen Maarten Stadhouders, Bjorn Engbers en Wander te Boekhorst. Wander en Maarten leken minder last van de valpartijen bij de start te hebben en hadden meteen al een ruime voorsprong. Na een halve ronde en een spelletje 'stuivertje wisselen' kon ik Maarten voorblijven en verscheen Wander aan de horizon, in ronde 3 kon ik ook Wander paseren in het loopstuk langs de zandbak.
Toen ik een ronde later nog een plekje kon opschuiven als gevolg van een valpartij van Nick Hoek heb ik geprobeerd deze plek te verdedigen.

Als gevolg van het enorm slechte parcours(dat elk rondje slechter werd) en de daardoor onvermijdelijke valpartijen, resulteerde dit voor mij in een een geweldig spannende wedstrijd.
Tot 2 keer toe kwamen Nick en Wander nog weer dichterbij.

Uiteindelijk als 13e amateur over de eindstreep gekomen, ik schuif hierdoor op in het algmene klassement naar de 20e plek.
(foto's: Thomas Sommer)

cijfers en lijntjes

Onder deze omstandigheden is het vrijwel onmogelijk een vlakke race
te rijden maar de grafiek van mijn hartslagmeter geeft aan dat ik toch redelijk constant en submaximaal gereden heb. Zoals je in het kleine overzicht rechts kunt zien zelfs gedurende 92% van de wedstrijd boven mijn omslagpunt gereden.

Grip op de zaak

Na al mijn gestuntel op de gladde hellingen tijdens wedstrijden was het tijd voor nieuwe schoenen....

Dingen die belangrijk waren bij de keuze:

1-Comfort (pasvorm)
2-Grip /profiel van de zool
3-Sluiting (niet enkel klitteband)
4-Look (sorry, pure ijdelheid)
5-Prijs

Omdat ik al enkele jaren heel tevreden ben over mijn "weg fiets" schoenen; Sidi Genius 5, was het voor de hand liggend om ook voor het veldrijden de modellen van Sidi eens onder de loep te nemen.
Al snel was ik gecharmeerd van de Sidi Eagle 5. Maar voldoet die schoen ook aan bovengenoemde voorwaarden?


1.Comfort
Omdat ik geen marathons rijd vindt ik de goede ventilatie eigenschappen mooi meegenomen maar een perfecte pasvorm eigenlijk belangrijker.
Vanwege de speciale spider buckle sluiting en verbeterde velcro sluitingen is dit prima in orde. Ze zitten ook gewoon fijn.

2. Grip /profiel van de zool
Met de Sidi competition zool is de grip prima in orde, er is zelfs de mogelijkheid om vooraan indien nodig 2 spikes te monteren (ik weet niet zeker of de UCI dit toegstaat)

3.Sluiting (niet enkel klitteband)

Zie ook punt 1, ook dit is dik in orde

4. Look (sorry, pure ijdelheid)

Zie de foto hieronder en oordeel zelf, ik vind ze erg mooi.

5. Prijs
De prijs kwaliteits verhouding is met een prijs van €179,95 meer dan goed te noemen naar mijn mening.

De praktijk test begint morgen in Almelo!

De smaak van zand

Een "thuiswedtrijd" gisteren, in het vooruitzicht slecht weer, een zwaar parcours en een van de best bezochte GOW wedstrijden van het seizoen. Met het weer viel het reuze mee, voor wat betreft de rest....
Diegenen die mijn weblog vaker bezoeken kennnen waarschijnlijk mijn haat-liefde verhouding met het rijden door zand, het rondje in Oldenzaal had zand.
Veel zand, erg veel diep, geel, mul zand. Van het soort waar je als je er met het juiste vaartje in rijdt, je wiel een ander "spoor" kiest dan je zelf in gedachten had, je na een sierlijke salto de zilte smaak van zand kunt proeven. En dat dan meer dan eens.(Foto: Thomas Sommer)

Na een niet eens zo slechte start, en 2 ronden positie kiezen in de buurt van dezelfde mensen waar ik in Aalten ook mee gestreden heb, begon mijn gestuntel met de zandbak, al snel bevond ik me in de achterhoede van de wedstrijd.
Toen ik in het bos ook nog een keer onderuitging over een wortel of stronk was de hoop op een goede uitslag wel verkeken.
Het werd er dus een van "uitrijden voor de punten", en dat hebben we gedaan.

Volgende week Almelo, nieuwe ronde nieuwe kansen!

Dat ik niet de enige zandhapper was blijkt wel uit de volgende actiefoto's van colly.nl